به گزارش ایرنا، تاتو(تتو) فرآیندی است که در آن طرحی بر روی پوست بدن با ماندگاری طولانی کشیده می‌شود که این عمل در گذشته با نام «خالکوبی» بوسیله سوزن و اکنون بوسیله دستگاه دستی کوچکی انجام می‌شود و رنگ را به زیر پوست تزریق می‌کند.
تتو تاریخچه‌ای کهن دارد که از هزاره‌های گذشته در میان آدمیان رواج داشته و افراد برای نشان دادن عقاید و تعلقات فرهنگی خود از آن استفاده می‌کردند.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
یونانیان برای نشانه گذاری برده‌ها و بومیان آمریکای شمالی به عنوان نماد قدرت و غرور از آن استفاده می‌کردند.
مسئله تتو در ایران هم به روزگار قدیم تاریخی بر می‌گردد. تندیس‌های کشف شده از دوره هخامنشیان در پازیریک و لرستان که آثاری از خالکوبی در خود دارند گویای تاریخ طولانی این پدیده در ایران است.
گفته می شود تتو در ایام قدیم، برای قشر و قبایل خاص، انتقال معانی و مفهوم ویژه و معمولا در اندامی که قابل مشاهده نیستند حک می‌شد اما امروزه، این نشان و نوشته‌ها در معرض دید بر بدن افراد نقش بسته است.
برخی افراد به عنوان ابزار زیبایی در صورت و به جای ابرو، خط چشم، خط لب و غیره و برخی برای حک نام، متن و نقش خاصی بر سایر اعضای بدن از آن بهره می‌برند.
در گذشته ای نه چندان دور این عمل در ایران برای پهلوانان، عضویت در گروه‌های خاص و در مدت زمانی برای زندانیان انجام می‌شد اما امروزه شاهد بروز این رفتار بین همه اقشار جامعه هستیم.
تبلیغات شبکه‌های اجتماعی و هزینه‌های گاه چند ۱۰ میلیونی تَتُو، نشان از تبدیل آن به عمل زیبایی و خاص دارد که نظارت دقیق بر آن قطعا مشکلات و آسیب‌های سلامتی و بهداشتی و همچنین بر جامعه دارد.
از جمله آسیب‌های تَتُو می‌توان به بروز بیماری‌هایی نظیر ایدز، هپاتیت و سایر بیماری‌های قابل انتقال از راه خون اشاره کرد که در اماکن غیر مجاز و با استفاده از وسایل مشترک قابل انتقال است.
حساسیت پوستی در واکنش به رنگ‌های استفاده شده در تَتُو، خارش و ایجاد زخم‌های عفونی، عفونت پوست، زایده پوستی، سرطان پوست، گرفتگی عضلات و سایر بیماری‌های پوستی میتواند پس از انجام این عمل برای فرد ایجاد مشکل کند.
تعداد بسیاری از افرادی که بر بدن خود تَتُو انجام داده اند، با گذشت زمان از این عمل پشیمان شده و برای حذف آن اقدام می‌کنند که این عمل دردی بسیار و هزینه‌های فراوان را بر فرد تحمیل کرده و پوست را به حالت قبل برنمی‌گرداند.
این دلایل لزوم کسب اطلاعات لازم برای انجام تَتُو را قبل از هرگونه اقدام ضروری می‌کند.
تَتُو یک مُد امروزی
رفتار شناس و آسیب شناس اجتماعی در گفت وگو با خبرنگار ایرنا گفت: خالکوبی از دوران گذشته در جوامع رایج بوده و برخی عشایر و مهاجران به صورت سنتی اقدام به این عمل می‌کردند. پس از آن و قبل از پیروزی انقلاب اسلامی، افراد قوی، به اصطلاح بزن بهادر و یا با سابقه زندان، تصویر و متن‌هایی بر بدن خود خالکوبی می‌کردند.
مجید ابهری افزود: اکنون، تَتُو به عنوان یک مُد امروزی در بین ورزشکاران و هنرپیشه‌ها و به دنبال آنها زنان و مردان جوان رواج زیادی پیدا کرده است.
وی علت این رفتار را جلوه‌گری و جداکردن فرد از همسالان بیان کرد و ادامه داد: برخی از افراد پس انجام تَتُو، دچار پشیمانی از این عمل شده و حتی با سختی و هزینه گزاف قادر به از بین بردن کامل آن نمی‌شوند.
عضو هیات علمی دانشگاه شهید بهشتی تصریح کرد: معمولا تَتُو در یک تصمیم‌گیری عجولانه، احساسی و یا تحریک اطرافیان انجام و پس از مدتی کوتاه باعث پشیمانی می‌شود که مهمترین عامل آن، نگاه اطرافیان و جامعه به این رفتار به عنوان یک اقدام منفی است.
وی با بیان اینکه فردی که تَتُو دارد انسان بدی نیست، تاکید کرد: انجام تَتُو معیار مناسبی برای ارزیابی شخصیت فرد نیست و ممکن است فرد با تصمیمی لحظه‌ای به این عمل دست زده تا بیشتر دیده شود. یکی از اصلی‌ترین کمبودهای نسل جوان امروزه نیاز به توجه و دیده شدن است.
تتو، رفتار یا اختلال؟
روانشناس اجتماعی نیز در این خصوص گفت: برخی رفتارها از طریق وسایل ارتباط جمعی به کشور وارد شد و تَتُو نیز یکی از این فرهنگ‌هاست که بر مردم به ویژه جوانان و نوجوانان تاثیر زیادی داشته است.
مجدالدین مستعان افزود: باید توجه داشت که امروزه به مدد دهکده جهانی که مک لوهان پیش بینی کرد، خورده فرهنگ‌ها با سرعت در جهان انتقال می‌یابند و در صورت نبود دانش و بینش لازم در جامعه و خانواده، برخی از این رفتارها رسوخ بیشتری پیدا می‌کنند.
وی ادامه داد: اینکه این خرده فرهنگ را ناهنجار نامیده و به افراد دارای تَتُو، برچسب اختلال روانی بزنیم کاری غلط بوده و توجه به این نکته ضروریست که این رفتار در سایر جوامع امری طبیعی است و یک تفاوت ظاهری بیش نیست.
این روانشناس اجتماعی تصریح کرد: تَتُو با خودزنی تفاوت دارد و در موراد نادر، تتو به علت خشم و آسیب به خود بر بدن افراد حک می‌شود.
وی اظهار کرد: تَتُو بیشتر جنبه زینتی دارد و در اغلب اوقات برای افرادی که به خوبی در جامعه و بین همسالان دیده نمی‌شوند برای جلوه گری انجام می‌شود. این دیده نشدن میتواند به علت پایین بودن اعتماد به نفس و یا ناتوانی در هویت یابی اتفاق بیفتد.
تَتُو ابزاری برای هویت‌یابی و رشد جوانان
مستعان گفت: همانطور که لباس برای زیبایی استفاده می‌شود، تَتُو نیز در سنین خاصی باعث ایجاد هیجان شده و احساس هویت یابی، هیجان خواهی و زیبایی را در فرد ارضاء می‌کند.
وی با بیان اینکه تَتُو رفتار ناشایستی نیست، افزود: معرفی فردی که بر بدن خود نقش و نگار دارد به عنوان شخص دارای اختلال روان، مشکلات فراوانی را به دنبال دارد و این توهین بر نقش آینده افراد تاثیری منفی گذاشته و پدیده ضداجتماع را ایجاد می‌کند.
این روانشناس در ادامه نگاه جامعه و قانون به تَتُو را نامناسب عنوان و تاکید کرد: وقتی دریافت نامه سلامت روان از مراکز روانشناسی برای صدور گواهینامه فرد دارای تَتُو اجباری می‌شود، توهین مستقیم به شخصیت وی به حساب می‌آید.
وی تصریح کرد: مسوولان و قانونگزاران باید با استفاده از نظر مشاوران و جامعه شناسان در تصحیح قوانین خرده فرهنگ‌ها تلاش کنند تا از اعمال فشار برای حذف یک رفتار تسهیل شده در جامعه جلوگیری شود.
مستعان با اشاره به نظریه یادگیری اجتماعی گفت: یادگیری اجتماعی مهمترین علت افزایش تَتُو است و نقش رسانه‌ها و آموزش مجازی در جلوگیری از این رفتار جامعه بسیار مهم است.
وی اظهار کرد: برای اعتلای فرهنگ زور و قانون نیاز نیست بلکه این آموزش است که با پیدا کردن استعداد نوجوانان در مدرسه، هویت‌یابی، اعتماد به نفس و قدرت حل مساله را در فرد نهادینه می‌کند تا با بینش و اطلاع کمتر در معرض فرهنگ سایر کشورها و ملل قرار گیرد.
این روانشناس تاکید کرد: آموزش باید همپای تکنولوژی بیاید و اگر قدمی عقب بماند، جامعه باید درمان شود و دیگر آموزش تاثیری بر آن نخواهد داشت.
برچسب‌ها سلامت دانشگاه شهید بهشتی مجدالدین مستعان ایدز سلامت روان خالکوبی هپاتیت بهداشت و سلامت سرطان پوستمنبع: ایرنا
کلیدواژه: سلامت دانشگاه شهید بهشتی سلامت دانشگاه شهید بهشتی ایدز سلامت روان خالکوبی هپاتیت بهداشت و سلامت سرطان پوست هویت یابی بر بدن
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.irna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایرنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۲۴۱۹۶۴۲ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
دلیل اصلی پرخاشگری در کودکان چیست؟
دلیل اصلی پرخاشگری در کودکان تجربه ناکامی و محرومیت از یک هدف یا مواجهه شدن با موانع در مسیر دستیابی به آن هدف است.
به گزارش ایسنا، اکثر والدین تجربه پرخاشگری را در کودکان خود داشته‌اند. این رفتار ممکن است در سنین، مکان و زمان‌های مختلفی در کودکان بروز کند. شاید در بسیاری از مواقع والدین متوجه دلیل پرخاشگری در کودکان‌شان نشوند و دلایل آنها را برای این کار درک نکنند. در رابطه با پرخاشگری در کودکان با خانم سحر پهلوان‌نشان روانشناس کودک و نوجوان به گفتگو نشسته‌ایم.
این روانشناس در بخش نخست گفتگوی خود عوامل تاثیرگذار بر پرخاشگری در کودکان را این‌گونه عنوان می‌کند: دلیل اصلی پرخاشگری در کودکان تجربه ناکامی و محرومیت از یک هدف یا مواجهه شدن با موانع در مسیر دستیابی به آن هدف است. این ناکامی یا محرومیت میتواند نرسیدن به هدفی مشخص(مثل خرید اسباب‌بازی)، عدم دریافت توجه در موقعیت موردنیاز، ارضا نشدن فوری نیازهاش در لحظه، برنده نشدن ،عدم اعتماد به نفس و مواردی از این قبیل باشد.
وی در ادامه می‌گوید: پرخاشگری در برخی مواقع ممکن است پیامدی از یک مسئله بزرگ‌تر باشد. برای مثال زمانی که کودک ما اضطراب بالایی داشته باشد. این اضطراب بالا میتواند به شکل پرخاش هم خودش را نشان دهد. چون آستانه تحمل کودک پایین می‌آید و او میتواند محرک‌های بیرونی مثل صداها یا محرک‌های دیداری را به شکل متفاوت‌تری پردازش کند. بنابراین اولین پاسخ او به شکل پرخاشگری است.
این روانشناس کودک خاطرنشان کرد: بچه‌هایی که تجربه بیش احساسی دارند و کمترین محرک را در بالاترین حد ممکن پردازش می‌کنند، معمولاً پاسخ‌هایی که به آن محرک می‌دهند ممکن است متناسب با آن موقعیت نباشد و یکی از این پاسخ‌های نامتعارف پرخاشگری باشد بنابراین در کودکان بیش احساس وکودکانی که آستانه تحمل پایین‌تری دارند، می‌توانیم پرخاشگری را ببینیم.
پهلوان‌نشان یادگیری‌های مشاهده‌ای را نیز از عوامل تاثیرگذار بر پرخاشگری کودکان می‌داند و می‌گوید: کودک وقتی می‌بیند که اولین واکنش‌های پدر یا مادر در تعامل با او یا خواهر و برادرهایش پرخاشگری است و خیلی جاها میتواند آنها را به هدف‌شان برساند، این شیوه را یاد می‌گیرد و در او تقویت می‌شود. یا نوع برنامه‌های تلویزیونی که کودکان می‌بینند. شخصیت‌هایی که قوی بودن آنها بیشتر در قدرت بازو یا پرخاشی است که انجام می‌دهند. این‌ها برای کودک الگوگیری می‌شود که کودک او را قهرمان خود می‌کند.
در اختلال بولینگ یا قلدری بچه‌ها پرخاشگری را نه به شکل فردی بلکه درغالب گروهی با تشکیل دارو دسته‌ها بر روی افراد دیگر در مدرسه و هم سن سال‌های خود اعمال می‌کنند، تا یک محبوبیت اجتماعی به دست بیاورند. معمولاً ما این گروه از پرخاشگری‌ها را در بین افرادی داریم که احتمالاً درسشان خوب نیست، هنر خاص و توانمندی شاخصی ندارند.
وی در ادامه گفت: ضعف اعتماد به نفس و پایین بود عزت‌نفس کودک باعث می‌شود که او به شکلی منفی با اعمال پرخاشگری و ترس در افراد دیگر بخواهد که ضعف و ناکامی خود را جبران کند. برای این حالت ما اصطلاح پروجکشن یا فرافکنی را داریم. «من خشم یا پرخاشم بر سر افرادی خالی می‌کنم که برام پیامد کمتری دارد ولی آن برون‌ریزی هیجانی را هم انجام دادم».
این روانشناس درباره تاثیر برخی اختلالات در پرخاشگری کودکان، می‌گوید: در برخی مواقع در بچه‌هایی که سابقه اختلالاتی مثل نقص‌توجه و بیش‌فعالی یا به طورکلی به بچه‌های (ADHD) شناخته می‌شوند بازهم می‌توانیم رفتارهای پرخاشگرانه را داشته باشیم، یا حتی در اختلالاتی مثل نافرمانی مقابله‌ای یا اختلالات سلوک می‌توانیم شکل وسیعی از پرخاشگری را به شکل مخالفت و سرپیچی از هنجارها و قوانین در موقعیت‌های مختلف در کودکان مشاهده کنیم.
او در ادامه گفت: پدر و مادری که سابقه پرخاش، اضطراب، وسواس یا قانون‌های زیاد یا مقررات بسیار سخت‌گیرانه را دارند و جایی برای ابراز نظر کودک نمی‌گذارند. این هم میتواند یکی از دلایلی باشد که در کودک باعث ایجاد پرخاشگری می‌شود.
این روانشناس حوزه کودک درباره اختلال بولینگ یا قلدری به عنوان عاملی موثر در پرخاشگری کودکان گفت: در این اختلال بچه‌ها پرخاشگری را نه به شکل فردی بلکه درغالب گروهی با تشکیل دارو دسته‌ها بر روی افراد دیگر در مدرسه و هم سن سال‌های خود اعمال می‌کنند، تا یک محبوبیت اجتماعی به دست بیاورند. معمولاً ما این گروه از پرخاشگری‌ها را در بین افرادی داریم که احتمالاً درسشان خوب نیست، هنر خاص و توانمندی شاخصی ندارند.. بنابراین با شیوه منفی که عموماً پرخاش و قلدری هست با ایجاد ارعاب در بین همسالان، سعی می‌کنند برای خود عزت‌نفس و محبوبیت ایجاد کنند. در واقع این تنها شیوه‌ای است که به‌واسطه آن می‌توانند دیگران را نزد خودشان نگه دارند.
وی درباره تاثیر بدقولی والدین بر پرخاشگری می‌گوید: گاهی والدین قول‌هایی را به این کودکان می‌دهند اما سروقت عمل نمی‌کنند این موضوع ممکن است در برخی از کودکان باعث پرخاشگری شود.
پهلوان‌نشان در ادامه گفت: خیلی وقت‌ها کودکان دچار یک سبک اسنادی منفی و بدبینانه هستند که باعث می‌شود سبک اسنادی آنها در مواجهه با موقعیت‌های منفی به شکل درونی، قابل کنترل و فراگیر باشد. برای مثال کودکی که نمره ریاضی پایینی کسب می‌کند اگر این را به نقصی در خود نسبت دهد که کم‌هوش هست یا حتی عوامل بیرونی مانند معلم، شانس یا تصادف را مقصر بداند. و معتقد باشد که همیشه همین طورهست این غیرقابل کنترل است. در اینجا حالتی با نام درماندگی آموخته‌شده ایجاد می‌شود که یکی از تبعات اصلی آن میتواند پرخاشگری باشد.
وی می‌گوید: یکی از عوامل دیگری که میتواند تأثیرگذار باشد این است که ما ببینیم که پرخاشگری معلول عوامل دیگر هست یا اینکه خودش علت است. چون همانطور که گفتم در مواقعی ممکن است ناشی از اختلال بزرگ‌تر باشد برای مثال همان اختلال بولینگ، اختلالات نافرمانی مقابله‌ای (ODD)، اختلالات سلوک که ما شاهد شکستن و نقض قوانین و مقررات در موقعیت‌های خاص هستیم، پرخاشگری یکی از ویژگی‌های بارز این اختلالات است. اما در مواقعی اگر کودک اختلال اضطرابی، اختلال نقص‌توجه و بیش‌فعالی یا سابقه داشتن نواقص و معلولیت‌های خاصی دارد که باعث می‌شود دیگران در تعامل با او طرد و مسخره‌اش کنند، پرخاشگری میتواند متعاقب آن مسئله باشد پس علت یا معلول بودن پرخاشگری خیلی مهم است.
این روانشناس خاطرنشان کرد: در برخی از دوره‌های تحولی برای مثال در دوره دوم تحولی که حدوداً از 2 الی 5 سالگی شروع می‌شود زمانی که نیروی اراده در بچه‌ها شکل می‌گیرد این اراده میتواند خودش را در سطح جسم مثل نگهداری ادرار یا مدفوع، در سطح کلام گفتن کلمه نه، مقاومت‌ها، منفی‌گرایی‌ها، لجبازی‌ها و خودمحوری‌ها یا در سطح ابراز هیجانات نشان دهد که تا حدی جزء فرایند تحولی و طبیعی بچه‌ها است. بنابراین بچه‌ها در هر چیزی که در آن اول نباشند یا خودشان در آن نفعی نداشته باشند، انکارش می‌کنند. برای مثال اسباب‌بازی‌های خود را در این دوره به اشتراک نمی‌گذارند و هرگونه عملی به‌غیر از این باعث رفتار پرخاشگرانه در آنها می‌شود. نه گفتن را در این دوره زیاد می‌شنویم، وقتی خانواده نظر مخالفی داشته باشند بچه‌ها عمل پرخاشگرانه انجام می‌دهند.
مهم است که در ارتباط با پرخاش یا رفتار پرخاشگرانه، تفاوتش با احساس خشم وتعریف مناسب آن آگاهی داشته باشیم و بعد ارزیابی کنیم که میزان بروز یا فراوانی این رفتار در موقعیت‌های مختلف به چه صورت است. عوامل پیش‌آیند و تسهیل‌کننده آن یا نوع واکنش‌هایی که افراد دیگر درمواجهه با این کودک پرخاشگر می‌دهند، چیست؟
او گفت: گاهی وقت‌ها ما کودک را با چیزی مواجهه می‌کنیم که او ترس عجیبی از آن دارد که منجر به پرخاشگری در او می‌شود.
پهلوان‌نشان می‌گوید: در اختلالات یادگیری وقتی کودک در خواندن و نوشتن مشکل دارد، هنگام انجام تکلیف ما این پرخاشگری را در او می‌بینیم.
این روانشناس گفت: گاهی کودک ما به دلیل نقص در مهارت‌های ارتباطی و اجتماعی واکنش دیگری به غیر از پرخاش بلد نیست و اگر این الگو را هم یاد گرفته باشد که دیگران به این شیوه به آن توجه و دستاورد رسیدند. ناخودآگاه اولین واکنش او هم این است.
وی در ادامه خاطرنشان کرد: در برخی مواقع مشکلات هورمونی یا تغییر سطوح ترشح ناقل‌های مغزی به ویژه در کودکان بیش‌فعال، اضطرابی و تکانشگر.
او می‌گوید: نبود برخی امکانات، طرد و تمسخر دوستان و مواردی از این قبیل نیز باعث بروز پرخاشگری در کودکان می‌شوند. برای مثال وقتی کودک را در موقعیتی قرار می‌دهیم که دوستانی که طردش کرده‌اند در آنجا باشند این واکنش را از خود نشان می‌دهد.
پهلوان‌نشان گفت: خیلی وقت‌ها میزان بروز پرخاشگری به واسطه بازی‌های پسرانه، جثه بدنی و فرهنگ انجام می‌گیرد. کشتی، فوتبال، شمشیربازی پلیس بازی‌مواردی هستند که می توان پرخاشگری را در آنها دید.
وی در ادامه تصریح کرد: این نکته خیلی مهم است که در ارتباط با پرخاش یا رفتار پرخاشگرانه، تفاوتش با احساس خشم وتعریف مناسب آن آگاهی داشته باشیم و بعد ارزیابی کنیم که میزان بروز یا فراوانی این رفتار در موقعیت‌های مختلف به چه صورت است. عوامل پیش‌آیند و تسهیل کننده آن یا نوع واکنش‌هایی که افراد دیگر درمواجهه با این کودک پرخاشگر می‌دهند، چیست؟
برای مثال آیا از کودک می‌ترسند؟ آیا خواسته او را اجابت می‌کنند؟ آیا یک برخورد هیجانی خیلی بد با او دارند چون همه این‌ها میتواند در تقویت یا عدم تقویت این رفتار توسط کودک درموقعیت‌های بعدی خیلی تاثیرگذار باشد. نکته دیگر این است که ما باید ببینیم که این عمل پرخاشگرانه در واقع علت یک اختلال بزرگ‌تر هست یا معلول یک عامل دیگر، است. چون اگر مصداقی از یک اختلال بزرگ‌تر باشد ما فقط داریم پرخاش را می‌بینیم در حالی که زیربنای آن یک اختلال بزرگ‌تر است که تا آن رفع نشود، این رفتار پرخاشگرانه هم کاهش پیدا نمی‌کند.
بنابراین باید بررسی جامع و کامل توسط متخصص و روانشناس و مشاور کودک صورت بگیرد که مشخص شود که این رفتار متناسب با ویژگی تحولی، سن و حتی جنس کودک هست یا این که مطابق با کلیشه‌های فرهنگی او است.
کانال عصر ایران در تلگرام
تیراندازی، مراسم عروسی در ونایی بروجرد را به عزا تبدیل کرد